Başlığı olamayan yazı..

Beni merak ettiğini biliyorum sevgili blog.Bugüne dek çok şey paylaştık.Sen benim dudağımdaki tebessüm oldun,içimdeki umut,yapabildiğim tek şey,hayatta iyi insanların olduğunu gösteren ve kısa zamanda çok sevdiğim dostları bana kazandıran bir bağ oldun,çok şey belki herşey oldun kısaca..Ama ilk kez bu kadar kırık döküğüm..soru işaretli zamanlarımdaki gibi değil,tüm gerçekliği olanca çıplaklığıyla kabul etmenin zorluğunu yaşar gibi yorgunum..


Binbir umutla,endişeyle,ümitle,sorularla çıktım Ankara yolculuğuna..İlk seferinde acımadı canım Doktorumun beni ben gibi bırakacağını hissettiğim için,durumumum stabil ve çok da kötü olmayan bir şekilde ilerlediğini düşündüğü için rahatlamış ve mutluydum..


Bu kez herşey değişti..Tahlil sonuçlarımı aldım ve yanına gittim.Uzun uzun inceledi ve notlar aldı ve dedi ki:senin için bir mucize yaratamam,30 yıllık bir hastalığı hemde komplike hale gelmiş bir sorunu yok edemem.Karaciğerinle birlikte vücudun çok büyük bir travma geçirmiş ve daha kötü hale gelmiş herşey ama kanının düşmesini vücudunun kendini yok etmesini durdurmalıyız.Sürekli ve çok sıkı bir takipte olmalısın ben bunu buradan yapamam.Çok çeşitli ilaçlar var ama ...adındaki ilaçla başlayabilirsin ve kan alman da gerekebilir.


Söylediği ilaç çok çok güçlü bir ilaç..Kanserlilerin,organ nakil hastalarının bağışıklığını bastıran bir ilaç ve ben kullanmak istemediğimi söyledim."seçeneğin yok.Biz hastaya ilaç verirken getireceklerini ve götüreceklerini hesaplarız ve bana inan senden gidecek şey çok kötü olabilir.."
oradan nasıl çıktığımı ve saatlerce ağladığımı söylemek istemezdim.Size nolucak ki çok güçlüyüm,korkmuyorum,kendimi köşeye sıkışmış,sona gelmiş hissetmiyorum demek isterdim..ama bu yalan olurdu..


Ben dirençli ve çok güçlü olduğumu sanıyordum ama her şey yıkıldı..içimdeki kaleleri kuşattı korkularım..Benim hayallerim vardı..çalışmak,hayata katılmak,en azından eski halime yakın olmak istedim hep ama olmuyor bir türlü olmuyor.Kronik hastalık apayrı bir serüven..
Bitmeyen,tükenmeyen,süründüren bir felaket..Adım umut ışığı benim en karanlık zamanlarda bile yaşam sevincimi,direncimi hep taşıdım ben ama en büyük korkum yavaş yavaş o ışığı kaybetmek..


Çok yorgunum..O ilacı reddetmek istiyorum,kullanmamak ve ne olacağını görmek..olacakları da kabullenmek isteğim aslında..ama buna hakkım yok..Aileme,kocama hatta bana zaman ayıran sizlere,beni gerçekten sevdiğine inandığım dostlarıma bunu yapmaya hakkım yok..

Korkuyorum,bir gün aniden hastaneye gitmekten ve size hoşçakalın bile diyemeden gitmekten korkuyorum..