Eveeet blog.Döndük yine aynı yere..Aslında hep olduğumuz ama zaman zaman görmezden geldiğimiz,etkilerini hafifletince yok saydığımız o yere..Hastalığın tam içine..
Kardeşim boşanıyor.Tanışma hikayelerini,muhteşem düğünlerini anlattığımdan beri 2 yılı geçmiş ve bazen olmuyor işte.Düğün rüya gibi olsa da,her şey peri masalıyla başlasa da sürmeyince sürmüyor.
Onun bir damla gözyaşı için dünyayı alt üst edebilecekken böyle acı çekmesi içimi her gün yaktı.Sinir,kin,üzüntü atmak istesem bile yakamı hiç bırakmadı.Taşınma stresi,uzaklık,başka bir şehir derken hastalığım alt üst olmuş.İzmire sadece basit bir kontrol için gelmiştim ama iki haftayı geçti geri dönemedim.O doktordan diğerine sürüklendim.Kanım çok düşmüş,tüm tahlillerim allak bullak olmuş.Yine de kortizonu çoğaltırım geçer havasındaydım ama kortizon artık yetmiyor dediler.Zaten kemiklerim,kaslarım,gözlerim mahvolmuş durumda yüksek doz kortizondan.Tamam dedim az bir zaman verin bir bebek yapacaktım planlamıştım sonrasına bırakalım ama olmadı olmuyor işte..
Dönüşten bir gün önce kardioloğa gittim kalbimde bir sıkıntı hissedip,hastalık bu kez kalbime el atmış.Tıbbi adı başka ama bir çeşit kalpte apse başlamış küçük şu an ama büyürse beni çok rahatlıkla öldürebilir.Sanki yeterince organım hasta değilmiş gibi şimdi de kalp katıldı aralarına.Panik yapacak birşey yok ilaçlar geçirecek dediler ama kullanmamı istedikleri ilaç senelerdir direndiğim ölüme varan yan etkileri olan, bağışıklık sistemini ters yüz eden bir ilaç.Bu kez direnemedim artık direnmek istemedim.Rapor çıkar çıkmaz ilacı almaya başlayağım.Serum şeklinde veriliyor haftada 1 kez sanırım 4 kez almam gerekecekmiş.
Hastalığımı tam olarak sıfırlama garantisi de yok ama denemek gerekiyormuş en azından uzun bir rahatlık dönemi olacakmış ki umarım öyle olur.
Artık böyle bir hayat istemiyorum,öyle bir noktaya geliyor ki insan böyle devam edeceğime bitsin o zaman diyorsun.Ya normal insanlar gibi yaşayabileyim yada bitsin.Bu kadar hasta olmak garip bişey diğer tüm insanlara korkunç gelen ilaçlar,tahliller,acı çekmek,ölüm fikri o kadar yakın ki istesen bile acayip gelmiyor en temel içgüdülerini bile yitiriyorsun.
Umarım herşey iyi gider.Belki hastalık gider ve geri gelmez.Belki bundan sonra sadece karaciğerimin yarattığı sorunlarla uğraşırım.Vücudum durmadan bana karşı saldırmaz.Umarım..
İşte adım bu yüzden umut ışığı zaten.Hep uzakta bir umut ışığından ibaret hayatım.Görüp ulaşmaya çalıştığım bazen başardığım bazen başaramadığım.
Bunu da yeneceğim..Buraya kadar geldim devamını da getireceğim.Pes etmek yok.Kaç kez yendim ben ölümü bu kez de yenilmeyeceğim...
