Benim de kardeşim askerdi..

Bundan 5 yıl önce ailemizin bitanesi,küçüğü kardeşimi askere gönderdik biz..Söze girmeden önce kardeşimden bahsetmek istiyorum biraz..Biz birlikte büyüdük cankamla(canım kardeşim)aramızda 22 ay var tam 2 yaş bile yok yani.Hayat boyu en yakın arkadaşım,sırdaşım,bazen de oğlum oldu.Küçükken ben uyuturdum onu, hep ben oyalardım ,bildiğim her şeyi ablalık vazifemi yapmak için ona anlatırdım.Okula birlikte giderdik hep elinden tutardım bir şey olmasın diye..

O hiç çok uzaklara gitmedi,gitmezdi ,sevmezdi. Ailemizin uslu,küçük,çalışkan çocuğuydu.Üniversite yıllarını bile ikimiz de ailemizin yanında geçirdik ben asiydim,uçup gittim o hep onlarla kaldı.Ta ki o güne dek..Askere gitme zamanı gelip çatmıştı.Bu kez seçim elimizde değildi.Devlet isteyecekti biz gözümüzün nurunu verecektik istesek de istemesek de..Dua ettik hem de çok ,ne olur fazla uzağa gitmesin en azından gidip görebilelim dedik;ne olur çok tehlikeli olmasın gittiği yer, o hiç yalnız kalmadı ne yapar oralarda dedik ve bekledik.

Nereye gideceğini öğreneceğimizin bir gece öncesi hiçbirimiz rahat uyuyamadık ,neresi olabilirdi ki o kadar yer vardı ,çok korkunç olamazdı,iyi düşünelim iyi olsun dedik.Sabah bilgisayara girdiğimizde yaşadığımız şokun tarifi olamaz .O uslu,hayatı boyunca ders çalışmış,mühendis olmuş bebeğimiz Şırnak Uludere'ye gidecekti üstelikte Jandarma er olarak.Kısa dönemdi yine de nasıl bir şok ve acı olduğunu anlatamam daha gitmeden sadece tehlikeyi düşünerek dünyamız alt üst oldu.O zamanlarda da terör durgun dönemden kötü bir döneme girmişti yine.

Gideceği gün geldi çattı. Eşyalarını hazırlarken,sıkılmasın diye kitap verirken hep içimiz ağladı ama ona gülümsedik güçlü olsun diye.Havaalanına götürdük uçakla Diyarbakır'a oradan Şırnak'a gidecekti.Hayatında ilk kez uçağa bindi,ilk kez bize veda etti arkamızı döndük ve ağladık..

Sonrasında hep bir bekleyiş,her an yüreğimiz ağzımızda ondan telefon bekleyerek geçti zaman Diyarbakır dan Şırnak'a gitmeleri günler aldı oradan Uludereye gitmeleride birkaç gün sonra gideceği köye gitmesi bir kaç gün daha..1 ay annem her saat her dakika bekledi,ağladı,her saat haberleri bekledik, ürkerek acı bir haber duymamak için dua ederek.Aradığında orayı anlatıyordu dağa çıkıp,inen askerleri,onların yaşadıklarını ve anlattıklarını...Aramızda o çocuklardan bahsederken dayanamıyor ağlıyorduk..Babam o sürede zayıfladı,annem depresyona girdi ,ben hep umutla bekledim ve dua ettim.

Bizim çektiğimiz acı 1 ay sürdü.1 ayın sonunda yol ayrımına geldik cankam dil sınavına girdi ya o sınavı kazanacak ve turist jandarması olarak tatil beldelerinden birinde yapacaktı askerliği yada Jandarma er olarak orada nöbet tutacak ve her askerin yapması gerekeni yapacak gerekirse savaşacaktı..Hayatımızın en zor günüydü hayatında silah tutmamış kardeşim o dağda o teröristlerin en yoğun olduğu bölgede ne yapabilirdi ki?

Bu kez şanslıydık.Kardeşim Muğlaya gelecekti turist jandarması olarak.Hasretin bittiği ona sarıldığım anı asla unutmayacağım nasıl bir huzur ve rahatlamaydı tarif edilmez canımın parçası geri gelmişti..

Bugün bir sürü aile canlarının parçasını kaybetti.Bir sürü anne,baba,abla,kardeş gözü yaşlı kaldı..onlar bizim kadar şanslı olamadı..Hayatları boyunca taşıyacakları bir acıyla yaşamaya mahkum oldular .Terör denilen bu anlamsız,saçmasapan savaşa kurban verdiler  ümitlerini,sevgilerini..Allah rahmet eylesin,hepsinin yakınlarına sabır versin.Bilirim ki ateş düştüğü yeri yakar ama ben kardeşimden sonra daha da bir yüreğimin içinde hisseder oldum o yangını..

Umarım biter bu acı,o genç ümit dolu insanlar bir hiç için ölmez daha fazla...Ne desem boş anlamsız şu anda sadece tüm şehitlerimizin ruhu ve oradaki tüm askerlerimiz için dua ediyorum.Elimden gelen de bu..Terör denen lanetin sonu gelsin artık..