başlangıç..

      Garip..burada olmak,kaybettiğim benin 3 yıl sonra ilk kez yalnız ilk kez cesaret ederek bir şeyler yapması beni bile şaşırttı..her şey çok sevdiğim o muhteşem blogları keşfetmemle başladı(şu an çok acemiyim ilerde vereceğim isimlerini elbet)onları takip etmek,her gün acaba bugün yazdılar mı diye düşünmek bile renksiz hayatımı şenlendirdi biraz..bir tanıdık sen de yap insan rahatlıyor dedi ama beni kim okur kim bişeyler paylaşır ki diye düşündüm..baktım ki yazıyla sözle duman işaretiyle ne bileyim hiç farketmez açılmazsam eğer patlayacağım sonunda ve böyle başladı bu yolculuk..ne çok şey var aslında yazacak bir taraftan ne yazacağım ki derken bir taraftan baktım ki çok farklı olacak benim blogum..çünkü genelde bloglarda gördüğümüz gibi bugün şuraya gittim,şu barda dansettim,şu adama aşık oldum filan gibi heyecanlı bir durumum yok..Eskiden vardı çok çok canlı bir hayat bir sürü arkadaş,eve giremeyen ben,bitmeyen telefon konuşmalarım..
     3 yıl önce bende sizin gibi işi olan,işe giden,hemde o işi çok seven,akşamları hep yapılacak bi şeyleri olan biriydim..bir günde her şey değişti..o gün ateşle acil servise gittim o gecenin sabahı hastaneye yattım hala anlamamıştım ne olduğunu tek bildiğim çektiğim acıydı..sonra anladım ki ölüyorum..ne gariptir o olay allah yaşatmasın ama yaşamayan ne bilsin..tüm akrabaların bir anda başında biter neredeyseler gelirler son kez görmek için belki vedalaşmak için..sen de salakça bir sevinç duyarsın onları gördüğün için kendini hiç yalnız hissetmezsin oysa onlar evdeki çocuklarını düşünüyorlardır, bırakıp geldikleri sevgililerini ,akşama ne yiyeceklerini..üzülseler bile hayat sürüyordur sürmelidir de biten tek sizinkidir.
     İşte böyle bir ortamda müthiş doktorum iyinin iyisi  Dr.Smile annem ve babama yapacak hiç bir şey yok nakil olmaz ameliyat yaparsak da ölecek tek çaremiz beklemek..lütfen kızınızın yanında olun demiş..kısaca 28 yaşındaki kızınız gidiyor tıp çaresiz allaha dua edin..annemin o koridorda neler yaptığını tüm hastanenin çığlıklarından ayağa kalktığını çok sonra öğrendim..benim yanıma gülümseyerek geldi hep geçecek yeneceksin dedi..o 1 ay evet 1 ay yattım hastanede neler yaşadığımı anlatmam çok zor..ailemin ve dünya şekeri pandiş nişanlımın (yaa insan nişanlısına panda dermi demeyin ama cidden öyle kocaman yumuşacık yanakları var:)desteğiyle ölümden döndüm mucize oldu ve kurtuldum..
     Oh çok şükür diyosun blog ama orada bitseydi keşke..3 yıl oldu bu hastalığın altında yatan başka bir hastalık bulundu zaten çocukluğumdan beri yaşadığım sıradan bişey gibi görünen kansızlık çok ağırlaştı..ve ben yavaş yavaş o neşeli lay lay lom zamanlarımda yanımda olan sözde dostlarımı yakınlarımı sildim hayatımdan onlar da beni çok istemedi elbet..işe dönemedim imkansızdı fazlasıyla hastayım bunun için zaten hastane yakında kadroya alır beni diye düşünüyorum gedikli müşterisiyim o 1 aydan sonra 3 kez daha yattım bu 3 yıl içinde onun haricinde de 15 günde bir gidiyorum zaten bir sürü doktorum ve hepsinin kontrolü var..
     işte bu sıkıcı hayat benimki ama bakmayın böyle hüzünlendiğime genel anlamda esprili ve gülümseyen bir insanım ben hastanede bile hep güldüm hayatı bırakmadım şu andada zor günler geçiriyorum ama bu hayatın içinden bişeyler buluyorum hep gülecek işin aslı hayatı seviyorum yaşamayı da helede yaz olursa..
neyse ya bugünlük yeter bi yere gitmiyosun ya bol booooool zamanımız var doktorlar hariç bide kocam(hımm pandiş kocam oldu bu arada 2.5 yıl önce)sana bol bol yazarım blog..hasta insanım yoruldum:)